Rust in je gezin
Verhaal van een moeder in mijn praktijk: “Ik wil graag meer rust in mijn gezin. Mijn kinderen kunnen niet goed met elkaar overweg en voeren een dagelijkse strijd. Het is vermoeiend voor mij maar ook voor de kinderen. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?”
Herken jij dit ook? Hoe gaan jouw kinderen met elkaar om? Zie je ze vaak als een kluwen door de kamer rollen? Gaan ze elkaar fysiek te lijf of met woorden? Hoe is de onderlinge verhouding? Wie heeft de overhand?
Ruzie
Het is vermoeiend voor jou als ouder als je kinderen vaak ruzie hebben. Hoe ervaar je het en hoe ga je daar mee om? Maak je deel uit van het probleem? Wat doe je als er één bij je komt en zegt: “Mam, hij deed ……” Het is lastig, je bent er nooit helemaal bij geweest, je hebt de aanleiding of de eerste blikken naar elkaar niet meegekregen. Kinderen proberen vaak hun ouder aan hun kant te krijgen. Het helpt zelden als je deel uit gaat maken van de kluwen en partij gaat trekken voor één van beiden.
Ons vroegere buurmeisje vertelde mij onlangs dat ze zich herinnerde dat ik met onze kinderen bij hen op hun terras zat en dat ik onze ruziënde kinderen vroeg naar onze eigen tuin te gaan en terug te komen als ze klaar waren met hun ruzie. Het werkte. (Ik was dit voorval zelf al lang vergeten)
Hoe los je dat op?
Soms helpt het om praktische maatregelen te nemen. Ik kom zelf uit een gezin met zes kinderen en als ik ruzie had, was dat meestal met mijn jongere zus. Onze vaste plaats aan de eettafel (met acht personen) was dus tegenover elkaar, zodat we elkaar tijdens de maaltijd boven en onder de tafel niet konden aanraken. Om dezelfde reden hadden onze eigen drie kinderen, een generatie later, hun vaste plaats op de achterbank van de auto tijdens onze autoritten. De volgorde die ons allen de meeste rust gaf 🙂
Bekijk eens wat er gebeurt tijdens een ruzie, zonder direct in te grijpen. Misschien kun je een patroon herkennen in hun ruzies, of in de momenten waarop het gebeurt. ’s Morgens vroeg of na schooltijd? Kun je er buiten blijven en je kinderen vragen of ze het zelf op kunnen lossen?
Praten
Je kunt met elk van hen apart praten
Merk je dat je kind prikkelbaar is na schooltijd, kun je daarover praten met je kind en met de leerkracht. Het is zwaar voor je kind als het op school niet goed gaat, met het leren of in de omgang met anderen kinderen. Je kind wordt elke dag weer geconfronteerd met iets wat lastig is. Het doet het zelfvertrouwen van je kind geen goed. Plan in het weekend ook activiteiten waar je kind veel plezier in heeft, waar het wel zelfvertrouwen in heeft.
Je kunt ook samen met de kinderen praten
Een goede methode hiervoor is de talking stick, een soort ronde tafel conferentie. Het is een methode die voortkomt uit oude traditionele stammen. De talking stick is een voorwerp in de hand van één van hen, dat kan een stokje zijn of een gebruiksvoorwerp uit het gezin. Alleen degene met het voorwerp mag praten. De anderen luisteren en daarna, als de talking stick doorschuift, mag de volgende zijn woord doen. Zo krijgt iedereen, één voor één, de aandacht.
Je kunt de talking stick methode ook gebruiken voor praktische dingen in het gezin, bijvoorbeeld om een gezinsvakantie te plannen of om iets door te spreken wat voor alle gezinsleden speelt. Je kunt in zo’n gesprek ook de aandacht verleggen naar wat de kinderen voor elkaar kunnen doen. Een kind dat iets leuk vindt of goed kan, vindt het vaak leuk om dat ook met of voor anderen te doen. Bijvoorbeeld voorlezen, masseren, elkaar ergens mee helpen. En in een volgend gesprek kun je vragen aan elk hoe dat gewerkt heeft.
Omgaan met conflicten
Belangrijk is dat voorkomen van ruzie niet je hoofddoel hoeft te zijn. Het leren oplossen van conflicten is voor je kinderen ook een oefening voor situaties op school en in het spel met vriendjes en voor latere ervaringen in hun leven.
By the way: met mij en mijn zusje is het ook helemaal goed gekomen 🙂
Zorg ook goed voor jezelf
Tot slot: Als jezelf goed in je vel zit, kun je gemakkelijker en soepeler met deze situaties omgaan. Niet voor niets zeggen ze in een vliegtuig dat je in geval van nood eerst je eigen zuurstofmasker op moet zetten voor je je kind gaat helpen.
Heb jij ervaring met ruzies met broers of zussen? Als kind in je ouderlijke gezin of later bij je eigen kinderen? Wat werkte voor jou? Deel je ervaring in het reactieveld hieronder, zodat we allen van jouw ervaring kunnen leren. Ik kijk uit naar je reactie!
Hartelijke groet, Anneke Stuij
Bronnenlijst:
Wikipedia over talking stick
Is deze informatie waardevol voor jou? Een like, share of comment via de sociale media knoppen hieronder helpt enorm om andere ouders om te laten profiteren van deze inzichten. Dank!
Wat een leuk blog, Anneke, ik vind het leuk om terug te kijken naar vroeger hoe mijn moeder ermee omging. Ik daagde mijn 4 jaar oudere broer namelijk vaak uit om te stoeien maar helaas was hij fysiek sterker dan mij en ik ging roepen dat hij me pijn deed maar dat was vaak nog niet het geval, het was meer dat ik dan wel aan verliezen was. Mijn moeder geloofde mij altijd wel meteen en pakte de pantoffel en ging mijn broer met de pantoffel slaan, een beetje speels dat wel. Ik vond het wel jammer dat mijn behoefte aan stoeien niet goed werd bevredigd, het had mij geholpen als hij niet zozeer zijn fysieke kracht had gebruikt en ook mij eens had laten winnen… Mijn moeder zorgde met haar pantoffel ervoor dat het stoeien dan stopte. Ik vond dat best jammer.
hallo Marion,
dank voor je leuke reactie. De reactie van je moeder is heel begrijpelijk. Maar je noemt zelf al dat het van jou ook anders had mogen aflopen. Als je als ouder uit de opvoedende rol stapt en gaat observeren, zie je meer kanten van de situatie en schep je nieuwe mogelijkheden. En ook meer rust voor je zelf. Is het met jou en je broer goed gekomen? 🙂
Hartelijke groet, Anneke
toendertijd is het wel goedgekomen, maar helaas is hij veel te vroeg overleden (op z’n 32e door een ongeluk).
Hallo Marion,
wat erg voor je, het spijt me me enorm voor je.
liefs, Anneke
Hoi Anneke, ik vind dit artikel leuk om te lezen. Ik herken mezelf niet in die moeder die je beschrijft, maar wel dat er vaak ‘discussie’ is… geweest. Ik ben moeder van 3 kinderen, nu 15, 17 en 19 dus er is vooral gepuber… geen strijd. Eigenlijk heb ik van alles uitgepbrobeerd. Ook ‘fouten’ gemaakt, van geleerd. Actief luisteren werkt voor mij heel goed. Erkennen van het gevoel bij het kind, werkte ook goed.
Mijn thuis van vroeger was een gezin met 2 kinderen, mijn zusje en ik. Ik was 6,5 jaar ouder. Dat heeft veel impact gehad. Mijn moeder is kleuterjuf, wiskundelerares, onderwijzeres en een fantastisch mens. Ik heb veel van haar geleerd, en heel veel bewust overgenomen, niet alles, hoor 😉
Mijn gouden regel was altijd “je mag zeggen WAT je wil, maar dan wel op een aanvaardbare manier” Boos zijn mag, bitchen wil ik niet horen. En ook “wat je niet kunt ontvangen [in de zin van kritiek], deel dat dan ook niet uit”
Humor is ook heel inzetbaar.. 😉
Achteraf gezien heb ik me altijd belachelijk verantwoordelijk gevoeld voor van alles en iedereen… Dat doe ik nu heel anders.
Hallo Saskia,
dank je wel voor je reactie.
Ja, goed dat je ‘fouten’ tussen aanhalingstekens schrijft, het zijn onze leermomenten.
We nemen veel over van onze eigen moeders. Fijn dat jij in je moeder zo’n mooi voorbeeld hebt.
Je komt heel ver met humor en met loslaten wat niet je eigen verantwoordelijkheid is!
hartelijke groet, Anneke
Hoi Anneke,
Gelukkig herken ik de situaties die je beschrijft niet. Mijn kinderen zijn dol op elkaar en hebben eerlijk gezegd nooit ruzie. Ik realiseer me dat dat heel bijzonder is en ben daar heel dankbaar voor. We moedigen ze aan om met elkaar te spelen en proberen zelf ook het goede voorbeeld te geven door bij een verschil van mening geen ruzie te zoeken, maar juist de overeenkomsten te benoemen. Van daaruit is het veel makkelijk om tot een oplossing te komen. Groet, Oscar
Hallo Oscar,
dank voor je reactie. Fijn dat je kinderen het zo goed hebben samen. Dat is inderdaad iets om dankbaar voor te zijn en fijn voor jullie allen voor later.Wij merken dat zelf nu onze kinderen al de deur uit zijn, hoe waardevol dat voor hen en voor ons is. en je hebt gelijk, het eigen voorbeeld hierbij is heel belangrijk!
Hartelijke groet, Anneke
Wat voor mij in ons gezin werkt als we ruzie hebben is dat ik benoem en laat zien dat ik boos ben op het gedrag en nooit op de persoon. Laatst heb ik er een mooie tekening van gemaakt voor mijn zoon met een groot hart en allemaal bliksems er omheen. Die bliksem waren deze ruzies en het hart de liefde waarmee we het altijd kunnen oplossen. Zo mooi om te zien dat onze zoon het begreep en nu veel relaxter is als hij of ik even boos is.
Dank je wel Jojanneke, voor deze mooie toevoeging, heel waardevol!
Geweldig dat je dit in zo’n mooie tekening duidelijk kunt maken, dat blijft zeker hangen.
Hartelijke groet, Anneke