generaties
Generaties
Ik werk inmiddels al zo lang met kinderen, dat ik onlangs de eerste ouders in mijn praktijk verwelkomd heb, die zelf als kind bij mij zijn geweest. Dat maakt dat ik me wat ouder ga voelen, maar het is voor mij ook bijzonder om telkens weer te merken dat ouders zoveel herkennen in hun kinderen. Soms herkennen ze ook de klacht bij hun kind die de aanleiding was voor het boeken van de sessie.
Wat ik vaak van ouders hoor, is dat het lastig is om je kind te helpen, juist als het kind zoveel op je lijkt. Als je jezelf herkent in de reacties van je kind of in het gedrag, in onzekerheid of in frustraties. Het kan heel irritant zijn om je eigen reactiepatronen terug te zien. Het is net of het dan vaker botst dan met de andere kinderen uit je gezin.
Je kinderen lijken op jullie als ouders. Dat is een kwestie van nature en nurture, van natuur en opvoeding. Ze zijn ter wereld gekomen met jullie genen. Tijdens de zwangerschap groeien ze op met de energie die ze in de baarmoeder ervaren en daarna met de energie, de waarden, normen en gewoonten van jullie gezin. Juist in de eerste jaren is jullie gezin hun leefwereld. Uit onderzoek is gebleken dat je als volwassene voor meer dan 90 % bent “voorgeprogrammeerd” in je gezin, in je eerste vijf jaren. Dat is handig, het maakt dat je veel dingen onbewust gaat doen, op de automatische piloot en later niet bij al je dagelijkse handelingen bewust na hoeft te denken. Het heeft te maken met de ontwikkeling van je bewustzijn. Pas na je eerste jaren ga je als kind de wereld verder verkennen en steeds bewuster je eigen conclusies trekken uit je ervaringen.
Hoe kun je het beste omgaan met je kind, als je zoveel herkenning ziet?
Je bent een ervaringsdeskundige van je kind, vanwege jullie genen en ook vanwege al die tijd die je samen hebt doorgebracht.
Kijk eens goed naar je kind
Je kind leert meer van je door naar je te kijken, dan door wat je zegt. Het kan zijn dat je kind zich spiegelt aan jou. Herken je misschien dat je je kind soms dingen hoort zeggen die je zelf ook vaak zegt? Wees je bewust van het feit dat je kind veel van je opneemt en van je overneemt, en van de intense band tussen jullie tweeën. Wees je bewust van de kracht van je gedachten en van je uitspraken. Je bent enorm belangrijk voor je kind, elke dag weer. Vraag je kind ook naar zijn of haar eigen oplossingen.
Kijk ook eens naar jezelf in het nu:
De tijd waarin we nu leven is veel hectischer dan de tijd waarin je zelf bent opgegroeid. Kinderen van nu groeien op met een massa van informatie, via hun smartphones, computer en tv. Het is een tsunami van impulsen, waarmee we ook als ouders te maken hebben. Het trekt ons allen uit onze eigen leef- en gedachtewereld naar die van anderen en voor je het in de gaten hebt, zit elk van de gezinsleden in zijn eigen “cloud”, los van het gezin.
Hoe druk ben jij en hoe druk maak je je? Juist als je dingen haastig wilt doen, gebeuren er ongelukjes, terwijl het vaak van een leien dakje gaat als je iets met meer rust en plezier doet. Per saldo kost het niet meer tijd als je dingen rustig doet. Je kind heeft het in de gaten als je gehaast of onrustig bent.
Je kent de spitsuren van je dag. Je kunt praktische dingen voorbereiden, zodat je op de spitsmomenten met je kinderen meer plezier kunt beleven. Creëer de momenten waarop je met elkaar communiceert als gezin en kies vooral ook je momenten waarop je jezelf op kunt laden.
In welke situaties heeft je kind het lastig?
Als jij jezelf zo goed in je kind herkent, denk dan eens terug aan jezelf toen je de leeftijd had die je kind nu heeft. Hoe ging jij zelf met die situaties om? Herinner je je eigen beleving? Als je nu aan jezelf als dat jonge kind een waardevol advies zou geven, wat zou dat dan zijn? Jouw eigen ervaring van destijds is een grote schat aan informatie, waarmee je jouw kind kunt helpen.
Je kunt dat ook delen met de mensen met wie je kind in het dagelijkse leven te maken heeft, bijvoorbeeld met de leerkrachten.
Kortom: jij bent een ervaringsexpert van je kind en jij hebt veel krachtbronnen in je, vanuit jouw eigen ervaring van vroeger als kind of uit de ervaring als ouder van je kind? Op welke manier kun jij je kind helpen?
Deel het hieronder in het reactieveld, ik waardeer het enorm en het is ongetwijfeld een inspiratiebron voor andere ouders.
Hartelijke groet, Anneke Stuij
Mooi blog Anneke. Ik merk meer en meer dat ik mijn kinderen voorleef. Ik ben hun grote voorbeeld. Ik kan A zeggen en B doen, dat werkt dus niet. Ik maak hier steeds bewustere keuzes in. Rust creëren in mijn leven betekent ook rust creëren in het leven van mijn kinderen. Duidelijkheid geven aan mezelf betekent ook duidelijkheid geven aan mijn kinderen. Liefde geven aan mezelf, betekent ook liefde geven aan mijn kinderen. Dat zijn mijn krachtbronnen.
Dankjewel Anneke voor je mooie en waardevolle lessen!
Dank je wel Marielle, voor je prachtige reactie.
De valkuil van deze drukke tijd is dat je je leven en je gezinsleven op de automatische piloot gaat leven. De tijd waarin je kinderen bij je thuis wonen vliegt voorbij (dat weet ik uit ervaring :-))
Juist het bewustzijn van wat er speelt bij je kinderen en bij jezelf geeft een grote meerwaarde, voor nu en voor later, voor jou en je kinderen. Jouw bewuste keuze is een prachtig voorbeeld, dank voor het delen!
hartelijke groet, Anneke
Hai Anneke, dankjewel voor je mooie blog. Ik vind het leuk om te zien dat jouw en mijn visie zo parallel lopen! 🙂
Deze zin in je blog spreekt mij erg aan: “Als je nu aan jezelf als dat jonge kind een waardevol advies zou geven, wat zou dat dan zijn?”. Want ja, zo zie ik dat ook, als ouder ben je ervaringsdeskundige van je kind, maar dus ook van jezelf. En willen we – zeker op jonge leeftijd – niet allemaal hetzelfde? Liefde, erkenning, duidelijkheid, en rust. Ik herken wat je schrijft, hoe mijn zoon reageert op mij en wat ik zelf kan doen als ‘ik hem lastig vind’.
En ik noemde pas: als je zelf irritatie of pijn voelde over bepaald gedrag van je kind, kijk eens wat er met jou gebeurde op diezelfde leeftijd: is daar nog iets wat niet helemaal ‘heel’ is? Kijk daar eens naar. Want daarna kun je dat gedrag beter accepteren, en er zijn voor je kind. En daardoor dus goed voor jezelf zorgen. Dat is wat jij ook een beetje schrijft. Leuk!
Groet Kim
hallo Kim,
dank je wel voor je reactie. Ja, je hebt gelijk. We willen allemaal graag liefde, erkenning, duidelijkheid en rust, dat geldt voor jong en oud.
En ja, reacties van je kind(eren) kunnen voor jou als ouder heel herkenbaar zijn. Dat is iets waar je je kind enorm mee kunt helpen. Als je nu als volwassene terug kijkt op die eigen ervaring van jezelf als kind, heb je een bredere blik: dan zie je wat jezelf als kind nodig had gehad in die situatie. Als je je daarvan bewust bent, kun je je eigen kind helpen met die wetenschap. Dan kun je vanuit de oppervlakte van het dagelijkse leven even de diepte ingaan en met je kind praten over wat er echt speelt.
hartelijke groet, Anneke
Hoi Anneke, ik zie mijn kinderen meer als ervaringsdeskundigen van henzelf. Ik weet echt niet wat goed is voor hen, dus ik laat hen zoveel mogelijk hun eigen beslissingen maken. Mijn bijdrage is zo goed mogelijke relaties met ze te hebben.
hallo Marion,
Dank voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk, dat zijn ze ook. Super als ze de ruimte krijgen om hun eigen beslissingen te nemen.
Ik heb in mijn praktijk meestal te maken met ouders die hulp kunnen gebruiken voor hun kinderen omdat het niet goed gaat op school of thuis, bijvoorbeeld door spanningen, verdriet, angsten of vermoeidheid. Mijn aandacht gaat dan zowel uit naar de kinderen als naar de ouders. Hoe meer mogelijkheden zij hebben om ook zelf hun kinderen te helpen, hoe prettiger dat voor hen is.
Hartelijke groet, Anneke
Hoi Anneke dank voor deze mooie blog. Ik help mijn zoon het beste door mezelf te zijn. Met hem te praten en samen oplossingen te bedenken voor dingen die fijner zouden kunnen. Ook help ik hem door naar hem te kijken. Wat heefthij nu nodig? Is het een knuffel of?
Dank je wel Jojanneke, voor je mooie antwoord. Kinderen voelen haarfijn aan of je echt met de aandacht bij hen bent of niet. Je zoon zal, ongeacht zijn leeftijd, zeker weten dat jij jezelf bent in het contact met hem. Dat maakt het contact helemaal gelijkwaardig en heel waardevol. En super dat je al zoveel ziet bij hem, zonder dat hij iets zegt.
Hartelijke groet, Anneke
Ik help mijn kinderen door ze te leren omgaan met alle eisen die er vandaag de dag aan ze gesteld worden. Het is zo belangrijk dat er naast alles wat moet, kinderen zich veilig voelen en zichzelf mogen zijn, maar ook ze ontdekken wie ze zelf zijn en wat ze leuk vinden en wat ze kunnen. Leren voor jezelf te zorgen eigenlijk. Vooral als je in een wereld leeft, die normen hanteert waaraan je niet kan voldoen, omdat je anders in elkaar zit. Hoe zorg je toch dat je ‘meestroomt’, maar ook dat je jezelf niet verliest.
Dank je wel Annemieke, ik ben blij met je reactie. Ik kan er weinig aan toevoegen, want je hebt helemaal gelijk. De valkuil van deze tijd is dat ze zo druk zijn om aan alle verwachtingen van de maatschappij te voldoen, dat ze in de automatische piloot (van volle agenda’s en verplichtingen) terecht komen en het eigene en het unieke van hen niet meer tot zijn recht komt. Belangrijk dat alle kinderen zichzelf mogen zijn en in verbinding blijven met zichzelf. Dan is het plezier er vanzelf.
hartelijke groet, Anneke Stuij
Dank voor je blog Anneke,
Het is denk ik een open deur, maar ik probeer mijn kinderen zo goed mogelijk te helpen door er voor ze te zijn. Gewoon uit school ophalen en kopje thee voor ze te zetten en vragen hoe hun dag was. Inmiddels laat ik ze wel wat meer zelf doen, ik stuur daarop. Voorbeeldgedrag kan namelijk ook een beetje tegen je werken. OM een voorbeeld te geven: als je altijd zelf de tafel afruimt, kun je niet verwachten dat ze dat automatisch van je overnemen. Nu is dat hun taakje geworden en blijf ik heel bewust gewoon op mijn krent zitten als de borden leeg zijn. 🙂 En jawel… op een gegeven moment komen ze in beweging 🙂 . Oscar
hallo Oscar, dank voor je reactie. Je beschrijft een mooi voorbeeld. Je kunt gaan mopperen als ze het niet direct doen, maar je kunt hen ook zelf de keuze laten maken en ze daar even de tijd voor geven. Bewust en met humor, heel waardevol! Voor hen een kleine maar mooie stap richting zelfstandigheid en meedoen.
Hartelijke groet, Anneke Stuij