Kanker
Afgelopen zaterdag was de Wereldkankerdag. Een dag met aandacht voor de ziekte. Voor het voorkomen, opsporen en behandelen van kanker. Maar vooral een dag voor meer bewustwording over kanker. Dat is nodig. Kanker komt veel voor, jij kent vast ook wel mensen die deze diagnose gekregen hebben.
Gezondheid is belangrijk voor de balans in het gezin. Als één van de gezinsleden kanker krijgt, is er ineens ziekte in het gezin. Het is heftig omdat je niet weet hoe de ziekte gaat verlopen en of de zieke weer zal genezen. Het geeft zorg en het kost veel energie. Een spannende periode voor de zieke, maar ook voor de andere gezinsleden.
Ziekte
Ik weet het uit eigen ervaring. Zestien jaar geleden kreeg ik zelf borstkanker. Voor mij kwam het uit de lucht vallen. Het werd ontdekt, terwijl ik geen klachten had. De prognose was vanaf het begin vrij goed. Het was heftig, maar ik heb me er op mijn eigen manier doorheen geslagen. Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat het levensbedreigend was.
Voor mijn gezinsleden en familie was het anders. Zij konden dat niet van binnen voelen. Zij leefden vanaf de zijkant mee, elk op zijn eigen manier. Dat was een warm bad dat ik enorm waardeerde.
Hulp
Mensen van buiten ons gezin wilden wel helpen, maar ik heb in die tijd vooral mijn eigen pad uitgezet. Ik reed bijvoorbeeld liever zelf naar de bestraling toe dan dat ik door anderen werd gereden. Of door een taxi, met andere patiënten samen. Liever in mijn auto, met mijn muziek, zodat ik bij mijzelf kon blijven.
Omdat ik mijn eigenwijzigheid ken, ben ik wel een paar keer bij een coach geweest. Iemand die als een buitenstaander naar mij luisterde en advies gaf. Dat was voor mij heel waardevol.
Tegenwoordig zijn er meer mogelijkheden voor hulp, via de ziekenhuizen en specialisten (denk aan Verwendagen voor Borstkankerpatienten) maar ook via Pink Ribbon.
Aandacht
De aandacht voor mij was er in die periode zeker. Misschien moeten we bij de bewustwording rondom kanker ook denken aan de aandacht voor de naasten: partners, kinderen, ouders, broers en zussen. De mantelzorgers. Dat geldt niet alleen bij kanker, maar ook bij andere ernstige of chronische ziektes. De machteloosheid dat je niets aan de ziekte kunt veranderen en de extra zorg brengen je in een spagaat, zeker als het lang duurt. Het is een kunst om dat vol te houden.
Dit is wat ik in mijn praktijk ook gezien heb bij ouders van kinderen die veel zorg nodig hebben. Soms boeken ouders ook een sessie voor zichzelf omdat ze merken dat ze uitgeput zijn. Omdat ze weten dat ze hun energie nodig hebben om weer gezondheid in hun gezin te kunnen ervaren.
Wat kun je zelf doen:
- Geef elkaar de ruimte om op de eigen manier met de ziekte om te gaan. Vraag de ander wat die nodig heeft.
- Bespreek het met elkaar. Een goede methode hiervoor is de talking stick, die ik in een eerder blog beschreven heb. Het is een soort ronde tafel conferentie. Een methode die voortkomt uit oude traditionele stammen. De talking stick is een voorwerp in de hand van één van hen, dat kan een stokje zijn of een gebruiksvoorwerp uit het gezin. Alleen degene met het voorwerp mag praten. De anderen luisteren en daarna, als de talking stick doorschuift, mag de volgende zijn woord doen. Zo krijgt iedereen, één voor één, de aandacht. Net zo lang als nodig is.
- Zoek hulp. Dat geldt voor degene met de zorgvraag, maar misschien ook voor de gezinsleden eromheen.
- Ook later kun je samen terugkijken op die periode en met elkaar delen hoe je het ervaren hebt. Het gaf mij meer inzicht in hoe het voor mijn naasten was geweest.
Mijn vraag aan jou: waarmee kun jij deze lijst aanvullen? Wat raad jij aan in geval van ziekte in je naaste kring? Laat je reactie achter in het reactieveld. Ik waardeer het enorm en je inspireert hiermee de lezers van deze blog.
Hartelijke groet, Anneke Stuij
Bronnenlijst:
Pink Ribbon
Enjoy Life
———————————————-
Over Anneke:
Ze is haar carrière begonnen als fysiotherapeut en is nu ontspanningstherapeut voor kinderen en volwassenen. Je krijgt in haar praktijk de volle aandacht voor de ontspanning en gezondheid van je kind en van jezelf.
Kijk naar wat nog wel mogelijk is om samen te doen tijdens de periodes dat het minder gaat en steek daar energie in. Dat geeft herinneringen voor de momenten dat het misschien nog zwaarder wordt.
Dank je wel Jojanneke, voor deze waardevolle toevoeging.
Deze hoort er absoluut bij,
hartelijke groet, Anneke
Die talking stick vind ik een heel goed advies. Ook als het om ‘gezonde’ situaties gaat.
En ja, het aanvullende punt van Jojanneke ondersteun ik van harte. Heel belangrijk om vooral ook leuke dingen te doen als dat mogelijk is, en belangrijk om het eens niet over de ziekte te hebben.
Mijn aanvulling vanuit een andere ervaring is dat je moet zoeken naar back-up voor degenen die het dichtst bij de zorg/aandacht voor de zieke persoon staan. En dan natuurlijk iemand die voor de zieke meer dan acceptabel is.
hallo Veron,
dank je wel voor jouw aanvulling. Ik sluit me daar helemaal bij aan. Ik ben zelf heel actief geweest in de mantelzorg van mijn moeder, toen ze kanker had. Ik was heel blij met de steun van mijn broers en zussen en van mijn man hierbij. Belangrijk dat je het niet alleen hoeft te doen. Zowel voor de onderlinge support als voor de energie en tijd die erin gaat zitten.
hartelijke groet, Anneke
Ik heb zelf zo’n ziekte niet gehad, maar ik heb wel mijn zusje aan de gevolgen van baarmoederhalskanker zien overlijden. Ze is 30 jaar geworden. Wat mij het meest bijstaat is dat je praktische hulp kunt geven. Zo heb ik geholpen om te luisteren zonder oordeel… 7 maanden lang elke dag aan de telefoon… zij bleef ontspannen, ik vond dat ik van waarde was voor haar. Ook fijn om te spiegelen… en een deel van de communicatie naar buiten te ondersteunen. Mijn zusje heeft haar eigen traject kunnen invullen en vond het fijn om te sparren, zonder oordeel. Een ziek lichaam vergt ook veel van de geest, de veerkracht en het vermogen om helder te denken.
Hallo Saskia,
Wow, ik krijg kippenvel als ik dit lees. Wat bijzonder dat je dit voor je zusje hebt kunnen doen. En wat mooi dat je haar de ruimte hebt gegeven voor haar eigen pad. Fijn voor je zusje dat je dit hebt gedaan. En ook voor jezelf. Je kunt er op terugkijken in de wetenschap dat je haar op zo’n intensieve manier hebt kunnen helpen.
hartelijke groet, Anneke
Dank je Anneke, ja tijd inruimen om ook leuke dingen te doen. En ik denk ook aan ruimte geven aan elkaar. Wil je alleen zijn of even op jezelf zijn (welk gezinslid dan ook), dan moet dat kunnen. Maar hou elkaar natuurlijk wel in de gaten.
Hallo Oscar,
dank voor je reactie. Dit sluit mooi aan bij de vorige reacties. Alle gezinsleden beleven het op hun eigen manier. Het is goed om elkaar in de gaten houden!
Hartelijke groet, Anneke
Lieve Anneke, wat een mooi verhaal, en hoe belangrijk jouw besef ook, dat elke persoon in het gezin het weer anders beleeft. Zoals bij jullie thuis. Zo ervaar ik het ook steeds weer bij de kinderen en hun ouders die ik begeleid en te maken hebben met verandering en verlies. Ik zie daarin dat ze veel baat hebben bij het verwerken van wat er niet meer is, voordat ze verder kunnen. En vaak ook zonder woorden. Dus dat de dagelijkse routines anders zijn geworden. Dat bepaalde dingen niet meer kunnen. Juist daar ruimte voor geven, dat hier tranen over mogen komen, heelt de pijn. En geeft ruimte voor acceptatie van wat er nog wel is. Dan komt er rust…. en hoe? Tekenen, schilderen, collage maken met elkaar, lekker lange wandeling maken en uitwaaien, soms juist uitrazen omdat er ook wel eens frustratie in het lijf zit… of juist stil en zacht, bij elkaar zijn. Of je nou groot of klein bent.
En o ja, wat ik zelf ook merk als ik in deze situatie zit (aantal keer gehad): dat ik eerlijk mag blijven in mijn ongemak. Dat ik soms niet goed weet wat ik kan zeggen of doen tegen degene die ziek is. Dat ik dat ook eerlijk mag zeggen, tegen mezelf en die persoon. En dat we daarin verbonden zijn, gewoon ‘zijn’.
Liefs Kim
hallo Kim,
dank je wel voor je mooie reactie.
De creativiteit, het uitwaaien, uitrazen, stil zijn en het mogen benoemen van je ongemak.
Allemaal mooie en eerlijke manieren om ermee om te gaan.
hartelijke groet, Anneke
Ha Anneke, prachtig blog! Mijn zoon was nog maar een jaar oud toen bij baarmoederhalskanker werd ontdekt. Ook ik heb net als jij, steeds het vertrouwen gehad dat ik dit zou overleven. En heb de machteloosheid bij vooral mijn man gezien, die daar overigens pas een paar jaar later echt over durfde praten, toen ‘het gevaar’ en de onzekerheid inmiddels geweken waren. Het gevolg van mijn kanker was dat wij onze kinderwens moesten opgeven. En dat is ook iets wat het hele gezin raakt, ook jaren later nog. Als anderen vragen waarom we 1 kind hebben, of als mijn zoon vraagt waarom hij geen broertjes en zusjes heeft. Mijn tip: blijf open, blijf in gesprek met elkaar ook na die eerste ‘ziekteperiode’. Juist in de jaren erna is er nog zoveel te verwerken, en zijn er nog zoveel vragen te beantwoorden. Zeker van kinderen die tijdens de ziekteperiode nog te jong zijn om het echt mee te krijgen, maar zeker weten wel geraakt worden door de gevolgen omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van het gezin. Dat is overigens helemaal prima, het is zoals het is, zolang je er met elkaar over kunt praten. Groetjes, Jantine.
Hallo Jantine,
Dank voor je open reactie.
Heftig voor jullie dat het zo grote consequenties heeft gehad in het gezin. Dan kom je het elke keer weer tegen. Goed dat het onderwerp bespreekbaar is gebleven.
Ik herken zelf ook dat het goed was om er later weer over te praten, toen de acute situatie voorbij was. Dan kan het zijn plek krijgen.
Hartelijke groet, Anneke
HI Anneke,
Vanuit mijn vak zie ik veel vrouwen met borstkanker. Daar zie ik de impact in het gezin en de relatie met de partner en hun omgeving. Naast alle praktische zaken merk ik dat openheid en praten en hier en daar ook humor soms veel opluchting kan geven. Het onderwerp kanker is voor velen een heel zwaar iets waardoor juist een alledaags gesprek of een lach zoveel meer kan doen dan wat wij denken.
Voor kinderen zijn er gelukkig ook steeds meer boekjes op hun niveau. Waardoor kinderen die niet graag praten toch een steuntje kunnen krijgen in het proces.
Bedankt voor je mooie blog.
Groeten,
Katrien
Hallo Katrien,
Dank voor je reactie en aanvulling.
Het is goed om er ook met een buitenstaander over te praten. In het gezin en de familie ben je allemaal betrokken. Dan is er gauw de neiging om elkaar te sparen.
En je hebt gelijk, humor en kinderboeken zijn heel waardevol in de verwerking.
Hartelijke groet, Anneke
Luisteren, genieten en elkaar de ruimte geven. Elke week een ander gezinslid een leuk uitje laten kiezen en die dag draait geheel om die persoon! Veel mensen in mijn omgeving met deze zware ziekte. Iedereen doet het op zijn manier., soms is dat zwaar en lastig. Vooral ook naar je eigen gevoel luisteren en als je denkt ergens later spijt van te kunnen krijgen, dan zeker doen en/of bespreekbaar maken…!
Hallo Femke,
Jouw reactie sluit heel mooi aan bij eerdere reacties van o.a. Jojanneke, Veron en Oscar. Belangrijk dat het gezinsleven niet alleen om de ziekte draait!
Dank en hartelijke groet, Anneke